Τι να βάλω στη πλέιλιστ? Αυτά που δεν ακούω ποτέ. Πια.
Βλέπεις, τίποτα δε σε θυμίζει.Τίποτα δε συνδέεται με σένα.
Δεν υπάρχουν υπολείματά σου πάνω μου, τίποτα δικό σου.
Και σιγά μη σ'έβλεπα ποτέ στον ύπνο μου.
(αδικαιολόγητο, δεν είναι; Δε θα πω ότι δε μπορώ να το προσπεράσω. Δε θα το παραδεχτώ. Απλά χρειάζομαι ακόμα λίγο χρόνο.)
Σε φανταστικούς διαλόγους (σαν αυτούς στα όνειρα που δε βλέπω) εσύ διαμαρτύρεσαι κι εγώ φωνάζω. Ξέρεις, ό,τι δεν έκανα πριν τρια χρόνια
'θα ήταν καλύτερα να διακόψουμε. Φώναξε, βρίσε, κάνε ό,τι θες'
'Εντάξει'
Στοίχημα ότι δε περίμενες ένα σκέτο 'εντάξει', ε? Στοίχημα ότι σε αιφνιδίασα. Χα! Ε;
Κοίτα, ούτε κι εγώ το περίμενα. Αλλά όταν το κεφάλι σου είναι μηδέν.. είναι σαν το χέρι σου, όταν ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι κοιμόσουν πάνω του όλη νύχτα. Και παρ'όλο που το μυαλό σου στέλνει εντολή για να κινηθεί, δε το νιώθεις, δε κουνιέται. (μόνο εγώ το παθαίνω αυτό? Πάλι?)
Σταμάτα να πετάγεσαι μπροστά μου. Σταμάτα... Βγες απ'το κεφάλι μου
Υπάρχει κενό, δεν υπάρχεις εσύ. Δε σε θυμάμαι. Δε θυμάμαι τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια που πέρασα μαζί σου. Ποτέ δεν έκατσα δίπλα σου. Μόνη καθόμουν. Δε σε ξέρω. Όχι, δε σε ξέρω και δε σε ήξερα. Ποτέ
Φοβάμαι κάθε φορά που πετάγεσαι. Νιώθω την ανάγκη να προστατέψω αυτά που έχω, γιατί θα προσπαθήσεις να τα πάρεις. Μπορείς να καταλάβεις τι είναι σημαντικό, και βέβαια μπορείς. Γιατί όμως να το κάνεις αυτό; Γιατί το έκανες αυτό;
Η αλήθεια είναι πως δε το χέζει κανείς, αλλά γιατί το έκανες;
Εγώ ξέρω ότι δεν ήσουν καλα! Το ξέρω! Ίσως μάλιστα να ήσουν χειρότερα από μένα!
Γιατί μέσα απ'όλο αυτό να βγω... έτσι; Γιατί να αλλάξω τόσο; Και γιατί δε φεύγουν αυτές οι απαίσιες σκέψεις; ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΥΤΑ
Δε θέλω να σε βλέπω. Go to hell
Go to hell
Go to hell
Go to hell
Go to hell
Go to hell
Go to hell
Go to hell
θα μπορούσα να το φωνάζω όλη μέρα..
και ρωτάνε άκυροι 'και, ρε συ, γιατί έγινε όλο αυτό;'
'ε... δε....'
δε ξέρω
Μα δε θα ρωτούσα γιατί. Αν μου δινόταν η ευκαιρία δε θα ρωτούσα το γιατί. Άλλο πράγμα θα ρωτούσα. Ήρεμα και πάλι. Με μια ηρεμία που δεν αναγνωρίζω ακόμα, χωρίς την υστερία που με χαρακτήριζε τρια χρόνια πριν.
Ήταν και για σένα έτσι; Ήταν και για σένα τόσο μεγάλο το κενό; Ήσουν στη τελική αυτό που νόμιζα;
δεν άκουσα ούτε το μισό από το πρώτο τραγούδι. Ξέχασα να σου πω ότι βρήκα τους στίχους
